... Να μάθεις να δίνεις δίχως να ζητάς, ακόμα και αν αυτή είναι η αγάπη

Δύσκολα πράγματα. Ειδικά όταν πρόκειται για την αγάπη. Το πιο εύκολο είναι να δώσεις από τα πάντα που κατέχεις το περίσσευμα και αυτό που σου είναι περιττό αλλά το να δώσεις κάτι το οποίο είναι για σένα το πρώτο και το καλύτερο, αυτό είναι πολύ απλά … υπεράνθρωπο και … Θεϊκό. Άλλωστε εκεί κρύβεται όλη η «μαγκιά» του να μάθει ο άνθρωπος να μοιράζεται τα πάντα και να δίνει… Μια καλή δοκιμασία για να μπει σ’ αυτό το τρυπάκι ήτανε να θυσιάζει και να προσφέρει, όχι τα περισσεύματα του, αλλά τα καλύτερα προϊόντα της σοδειάς του και τα πιο εκλεκτά ερίφια του ως δώρο ευγνωμοσύνης στο Θεό. Να δίνει αγόγγυστα αυτά τα οποία θα μοσχοπουλούσε, με τα οποία θα έβγαζε περισσότερα λεφτά. Έχει σάματις ανάγκη ο αφέντης των πάντων από τροφές και αποκτήματα ή δώρα ακριβά; Αφού όλα δικά του ήτανε απ’ την αρχή και τα καλύτερα πρόσφερε απλόχερα σε όλα τα παιδιά του. Πως όμως θα παιδαγωγήσεις σωστά τα παιδιά σου αν δεν τα μάθεις να έχουν τα κότσια πάντα να αποχωρίζονται τα πιο πολύτιμα πράγματα γι’ αυτά; Εκεί είναι και η σοφία του να μάθεις να δίνεις απλόχερα και δίχως να περιμένεις αντάλλαγμα τελικά…

Εμένα με μάθανε οι γονείς μου να δίνω, να μοιράζομαι και να χαρίζω. Αλλά όπως όλοι, ή οι περισσότεροι στην τελική, με μάθανε να δίνω ότι δεν χρειάζομαι πια και ότι μου περισσεύει. Εννοείται πως πάντα αυτό θα έπρεπε να είναι φροντισμένο και σε καλή κατάσταση και όχι διαλυμένο ή φαγωμένο απ’ το χρόνο και τη χρήση. Αυτό ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Γιατί; Γιατί είναι πολύ εύκολο να δώσεις κάτι που δεν χρησιμοποιείς, που δε σε χωράει ή που το έχεις βαρεθεί. Είναι πολύ εύκολο να μοιραστείς κάτι το οποίο έχεις σε πλεόνασμα. Βάζεις ένα μποστάνι που σου βγάζει ένα κάρο λαχανικά τα οποία δεν δύνασαι μόνος να τα χλαπακιάσεις και δίνεις και στο γείτονα απ’ αυτά. Όχι γιατί αγάπησες ξαφνικά το γείτονα, ή σκέφτηκες να τον βοηθήσεις, αλλά γιατί σκέφτηκες την ντροπή που θα νιώσεις αν χαλάσει κάτι για το οποίο κόπιασες, ή το πόσο άσχημο είναι να πετάξεις καλή τροφή ενώ κάποιοι δίπλα σου ή μακριά σου μπορεί και να πεινάνε. Ίσως να σκέφτεσαι και τους γονείς σου που πέρασαν πείνα και στερήσεις και να μη σου πηγαίνει η καρδιά κάτι που τρώγεται και δεν το θες απλά να το … εκσφενδονίσεις.  Αυτό ρε φίλε όμως δεν είναι δόσιμο πραγματικό, είναι να ‘χαμε να λέγαμε εντέλει. Άσε που στις περισσότερες των περιπτώσεων που δίνεις κάτι ο άλλος αισθάνεται την υποχρέωση να στο ανταποδώσει. Φταίει ο τρόπος που τα δίνεις, το πως τον κοιτάς, του μιλάς και πως σε μια κουβέντα που θα τύχει να κάνεις μαζί του σε μια στιγμή, τελείως αυθόρμητα να του το χτυπήσεις. Το χειρότερο; Το χειρότερο είναι να το παινευτείς σε κάποιον τρίτο, να το σκορπίσεις … και να σκορπιστείς και συ μαζί του …  Αυτό δεν είναι μοίρασμα, δόσιμο και αγάπη, είναι ανταλλαγή. Σου δίνω και περιμένω να μου δώσεις πίσω κάτι και εσύ γιατί μου χρωστάς ρε. Μου χρωστάς χρόνια, καλοσύνες, αγάπες και αγαθά. Μου χρωστάς την μισή ψυχή μου που στην έστρωσα χαλί για τα καλά… Εγώ, ο άγιος άνθρωπος που έμαθα τα πάντα αφιλοκερδώς και απλόχερα σε όλους να τα δίνω, από τα δεύτερα μου, τα ύστερα και όχι τα στερνά, τα πρώτα, τα ανεκτίμητα μου… Θέλω πίσω ρε, και τις θυσίες μου, και τις υπηρεσίες μου και τα πάντα, όλα. Θέλω τα γέλια μου, τα δάκρυα και τις χαρές, που πόνταρα και δεν πήρα τίποτα εντέλει πίσω και γίναν όλα σκορποχώρια…

Αυτό είναι η «σοφία» του ανθρώπου. Να ισχυρίζεται ότι δίνει τα πάντα αφιλοκερδώς, να κοκορεύεται ότι έχει μάθει να μοιράζεται με το διπλανό του ανελλιπώς, και στο τέλος να σφαδάζει γιατί ένας κλέφτης του ‘κλεψε ξαφνικά όλο του το βιός… Ξέρεις πόσες φορές έχω κάψει την ίδια μου τη γούνα θεωρώντας ότι ήμουνα μονίμως για όλους το πιο καλό και δοτικό παιδί; Ξέρεις πόσα καντάρια φλασκιά που βγάζανε από παντού φωτιά, έχω μέσα μου για όλα αυτά, εις μάτην κατεβάσει; Εγώ, το αγγελούδι, που έμαθα να γίνομαι χαλί προκειμένου να σκλαβώνω τον άλλο δίπλα μου… Ευτυχώς που τα μεγαλύτερα διαστήματα τα πέρασα εντέλει στη ζωή μου μονάχη διότι η πλάνη μου θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη σε πληροφορώ…

Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που έμαθε στον εαυτό του να τρατάρει «πράγματα» ευτελή και δεύτερα να είναι σε θέση να μοιραστεί απλόχερα κάτι με κάποιον άλλο; Ένας άνθρωπος που δεν έμαθε να σέβεται και να τιμά, την ίδια του τη ζωή, τον εαυτό του, το σώμα, το πνεύμα και το μυαλό του, να είναι σε θέση να βάλει και τη ζωή του διπλανού του πιο πάνω απ’ το … Εγώ του; Ένας άνθρωπος που μαθαίνει από παιδί να παίρνει και να δίνει τα χρησιμοποιημένα, τα πλέον άχρηστα και τα δεύτερα του, πως είναι δυνατόν να δώσει απλόχερα και να μοιραστεί την ψυχή, την καρδιά, το σώμα του και τα καλύτερα του; Το σώμα μου πρώτη φορά το παραχώρησα ακόμα και αν δεν ήθελα, από φόβο για να μην φύγει από δίπλα μου ο άλλος. Την καρδιά την ψευτοέδωσα για τον ίδιο λόγο. Την ψυχή την διαολόστειλα γιατί εντέλει δεν ήμουνα και πολύ σοφή στο να σκεφτώ πως λειτουργεί σωστά αυτόν ο «νόμος»… Μετά από τα πολλά σκαμπανεβάσματα στη ζωή, τα ούκω λίγα ψεύτικα πάρε δώσε με ανθρώπους, άρχισα να καταλαβαίνω τι πήγαινε στραβά απ’ την αρχή και να μαζεύω δύναμη για τους σωστούς τους «νόμους».

Σοφία είναι να μάθεις να δίνεις όπως δίνει ο γονιός στο παιδί του. Όχι όσο μεγαλώνει, γιατί εκεί αρχίζει να απαιτεί ανταλλάγματα για τα πάντα. Όσο είναι μικρό. Τότε, που του δίνει τα καλύτερα χωρίς να περιμένει κάτι. Χωρίς να του υπενθυμίζει τι του έδωσε ή τι του αγόρασε προχθές για να είναι καλό και ταπεινό μαζί του. Το κακό με τον άνθρωπο είναι ότι τα πάντα τα θεωρεί ιδιοκτησίες του, ακόμα και τους ανθρώπους που έχει γύρω του. Ενώ από το σπίτι του μπορεί να διδάσκεται το μοίρασμα και το να δίνει κάτι αφιλοκερδώς, στην πορεία αυτό αλλοιώνεται και γίνεται όπλο, παγίδα και καημός… Για να καταφέρει ένας άνθρωπος να απαλλαγεί από αυτό το μαράζι χρειάζεται να καταλάβει με όλο του το είναι ότι τα πάντα είναι δανεικά. Ότι δεν του ανήκει τίποτα επί της ουσίας. Ότι δυναμώνει ο ίδιος όταν αποφασίζει να δώσει τα πιο πολύτιμα πράγματα στον άλλον και όχι τα δεύτερα του. Όταν θα δώσει το καινούργιο του «παιχνίδι» στο συνάνθρωπο του και θα επιλέξει για τον εαυτό του να κρατήσει το παλιό. Όταν μοιραστεί από τα τρόφιμα που φτάνουν για να θρέψει μόνο τον εαυτό του και όχι από ότι περισσεύει και δεν είναι και τόσο αναγκαίο ή καλό. Όταν για τον εαυτό του μάθει να κρατάει την κόρα και να δίνει την ψίχα στον διπλανό, τότε θα μάθει να χαρίζει και απλόχερα την αγάπη χωρίς να ζητάει αντάλλαγμα από κανένανε γι’ αυτό.

Δεν ήμουνα σε θέση παλιά να καταλάβω κάποια πράγματα, ούτε ήμουνα σε θέση να τα δω. Νόμιζα ότι εφόσον έδινα απλόχερα δίχως δισταγμό θα έπρεπε με την κοινή λογική να πάρω τα αντίστοιχα ή έστω τα ελάχιστα από τον άλλον πίσω. Δεν ήμουνα σε θέση να αντιληφθώ, να δω ή να κατανοήσω ότι όταν κάνεις κάτι με την καρδιά σου η ανταπόδοση γίνεται και με άλλους τρόπους. Εγώ περίμενα ανταπόδοση από κάπου συγκεκριμένα, από τον ίδιο άνθρωπο, με τον τρόπο που είχα πλάσει στο δικό μου το μυαλό. Γιατί εντέλει ήμουνα μούφα και εγώ. Έλα όμως που η ανταπόδοση ερχόταν πάντα από αλλού με τρόπους που δεν τους έπαιρνα καν χαμπάρι γιατί βυθιζόμουνα μέσα στην αυτολύπηση, την οργή, και το θυμό και δεν είχα «μάτια» καθαρά να δω πως πάντοτε ζύγωνα «λιμάνι». Ο άνθρωπος τυφλώνεται από το μυαλό του, τα θέλω του, τα νοθευμένα από παντού οράματα του, και δεν είναι σε θέση να δει το αληθινό και την ανταλλαγή που έρχεται για τα μικρά καλά του. Μου πήρε χρόνια αλλά εντέλει το κατάλαβα. Όποτε έδινα και μετά πονούσα γιατί δεν πήρα πίσω κάτι όπως μου άξιζε, ήτανε σαν να τύφλωνα οικειοθελώς τον εαυτό μου σε όλα τα καλά που με πλησίαζαν μετά από αυτό. Όποτε τάχα μου αγαπούσα κάτι και βαθειά μέσα μου ζητιάνευα το ίδιο και απ’ τον άλλο, έχανα το γέμισμα και τη μαγεία, τη χαρά του να δεις το αληθινό χαμόγελο στον άλλο και να αρκεστείς και να γεμίσεις μόνο απ’ αυτό. Ένα μωρό ξένο και άγνωστο που είναι στο δρόμο σου σκάει ένα χαμόγελο από το πουθενά και γεμίζεις την ψυχή σου με όλα τα καλά. Δεν σε ξέρει, ούτε σου ζητάει αντάλλαγμα, σου δείχνει πόσο σε αγαπάει εκείνη τη στιγμή. Μοιράζεται μαζί σου τον πιο πολύτιμο του θησαυρό που είναι ικανός να σου φουλάρει τις μπαταρίες για μια ολόκληρη ημέρα. Όταν όμως κάνει το ίδιο ένας ενήλικας απέναντι σου δεν την παίρνεις καν χαμπάρι, το μυαλό σου πάει κατευθείαν στο ύπουλο και στο κακό. Όταν από το πουθενά ένας άνθρωπος σου κάνει ένα δώρο, σκιάζεσαι και τρομάζεις γιατί το μυαλό σου πάει στην ανταλλαγή και αντί να σκέφτεσαι πόσο σε χαροποίησε αυτή η όμορφη χειρονομία, στο μυαλό σου σκέφτεσαι πως σώνει και καλά κάτι θέλει ή πρέπει να δώσεις πίσω κάτι και εσύ. Ε το πρόβλημα δεν το έχει ο άλλος αλλά η αφεντομουτσουνάρα σου που έμαθε σώνει και καλά να «απαντά» στα πάντα. Να αισθάνεται υποχρέωση για τα πάντα. Να νιώθει διαρκώς ότι όταν λαμβάνει κάτι πρέπει και να δίνει κάτι πίσω. Και κάπως έτσι πατώνει και στην αγάπη γιατί έμαθε να τη δίνει μονάχα με μέτρα και σταθμά και όταν δεν αισθάνεται ότι παίρνει απ’ τον άλλο κάτι με τον ίδιο τρόπο, να ξεκινά να τον μισεί και να παίρνει όλα όσα έδωσε, γεμάτα με δηλητήριο και πίκρα λόγια, πίσω… Γιατί δεν δύναται να δει ότι η ανταπόδοση δεν έρχεται ποτέ από εκεί που την περιμένει με τον τρόπο που θέλει εγωιστικά αυτός. Θα ρθει σε ανύποπτη στιγμή και θα γίνει άφαντη εντέλει, γιατί η κακία και η πίκρα με το συρματόπλεγμα που έπλεξε γύρω σου θα την … διαολοστέλνει διαρκώς…

Σε κάποια φάση ένας άνθρωπος μου είπε ότι δεν δύναται να αγιάσει … Είχε πίκρα και θυμό. Το πρόβλημα είναι όμως ότι εντέλει δεν δύναται να καταλάβει ότι το μόνο που καταφέρνει με αυτόν τον τρόπο είναι να τρώει το ίδιο του το δηλητήριο και να μη βρίσκει ποτέ του αναπαμό. Δεν θα το κάνεις για να αγιάσεις. Δεν δίνεις αγάπη αφιλοκερδώς για να σε πουν οι άλλοι άγιο και καλό. Μαθαίνεις να τη δίνεις χωρίς αντάλλαγμα για να βρεις υγεία από την ίδια σου την ασθένεια και λυτρωμό. Τη δίνεις για να καθαρίσει η ψυχή, η καρδιά σου και ο οφθαλμός, και να καταλάβεις ότι με αυτόν τον τρόπο λαμβάνεις πολλά περισσότερα και σπανιότερα από όλα αυτά τα ευτελή που έχεις στο μυαλό. Το θέμα είναι να μάθεις με τον ίδιο τρόπο όχι μόνο να δίνεις αλλά και να λαμβάνεις. Ξεκίνα με κάτι ευτελές και με το πιο απλό και σιγά σιγά θα καταφέρεις να το κάνεις και με το πιο πολύτιμο σου αγαθό… Και δεν εννοώ το αμάξι σου, το κινητό σου ή το σπίτι σου, αυτά είναι τα πιο ευτελή και λίγα, σε αντίθεση με την αυθεντική και άδολη αγάπη σου που είναι σαν του Κύρη σου … ανυπολόγιστης και άφταστης πραγματικά και αιώνιας διάρκειας αξίας…